Likwidacja środka trwałego zniszczonego w powodzi - skutki

Likwidacja środka trwałego zniszczonego w powodzi - skutki podatkowe

Powodzie należą do najbardziej niszczycielskich klęsk żywiołowych, które mogą w ciągu kilku godzin zniszczyć dorobek życia przedsiębiorców. Zniszczenie środków trwałych w wyniku takiego zdarzenia niosie ze sobą nie tylko straty materialne, ale również istotne konsekwencje podatkowe. Kluczowe znaczenie ma odpowiedź na pytanie, czy pozostała nieumorzona wartość początkowa zniszczonego środka trwałego może stanowić koszt podatkowy, który pomoże zmniejszyć obciążenia fiskalne przedsiębiorcy w trudnej sytuacji.

Problematyka ta zyskuje na znaczeniu szczególnie w kontekście coraz częstszych zjawisk ekstremalnych warunków pogodowych. Przedsiębiorcy dotknięci skutkami powodzi muszą nie tylko skupić się na odbudowie swojej działalności, ale również prawidłowo rozliczyć zniszczone składniki majątku w księgach rachunkowych i dla celów podatkowych. Niewłaściwe podejście do tej kwestii może skutkować utratą prawa do zaliczenia strat do kosztów podatkowych lub problemami z organami podatkowymi.

Podstawy prawne amortyzacji środków trwałych

Amortyzacja stanowi podstawowy mechanizm rozliczania wartości środków trwałych w czasie ich użytkowania. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa środków trwałych jest ujmowana w kosztach poprzez systematycznie dokonywane odpisy amortyzacyjne aż do pełnego umorzenia składnika majątku.

Regulacje zawarte w art. 22h ust. 1 ustawy o PIT precyzyjnie określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Odpisy te należy dokonywać od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia do ewidencji. Proces ten trwa do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową lub w którym środek zostaje postawiony w stan likwidacji, zbyty lub stwierdzony jego niedobór.

Mechanizm ten oznacza, że likwidacja środka trwałego stanowi naturalny punkt końcowy procesu amortyzacji. W normalnych warunkach gospodarowania środek trwały jest użytkowany przez cały okres swojej przydatności ekonomicznej, a jego wartość jest stopniowo rozliczana poprzez odpisy amortyzacyjne. Jednak w przypadku przedwczesnego zniszczenia, na przykład w wyniku powodzi, proces ten zostaje przerwany, pozostawiając nieumorzoną część wartości początkowej.

Wartość ta nie może być już rozliczona w ramach standardowych odpisów amortyzacyjnych, ponieważ środek przestał istnieć lub stracił całkowicie swoją przydatność gospodarczą. Powstaje zatem pytanie o możliwość zaliczenia tej nieumorzonej wartości do kosztów podatkowych w inny sposób, szczególnie gdy zniszczenie nastąpiło z przyczyn całkowicie niezależnych od przedsiębiorcy.

Ograniczenia w zaliczaniu strat do kosztów podatkowych

Przepisy podatkowe zawierają szczegółowe regulacje dotyczące możliwości zaliczania strat w środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów. Art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza istotne ograniczenia w tym zakresie, które mają zapobiec nadużyciom i zapewnić prawidłowe rozliczanie majątku przedsiębiorców.

Zgodnie z tymi przepisami nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że jeśli środek trwały został już częściowo zamortyzowany, ta zamortyzowana część nie może ponownie stanowić kosztu podatkowego w momencie likwidacji środka.

Drugie istotne ograniczenie dotyczy strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. To wyłączenie ma zapobiec sytuacjom, w których przedsiębiorca świadomie rezygnuje z określonego rodzaju działalności i próbuje zaliczyć do kosztów wartość środków, które stały się nieprzydatne z jego własnej woli.

Warunki uznania straty za koszt podatkowy

• Strata może dotyczyć wyłącznie nieumorzonej części wartości początkowej
• Utrata przydatności nie może wynikać ze zmiany rodzaju działalności
• Przyczyna zniszczenia musi być niezależna od woli podatnika
• Zdarzenie musi mieć charakter nieprzewidywalny i niezawiniony
• Konieczne jest właściwe udokumentowanie całego procesu

Z analizy tych przepisów wynika jasno, że kosztem uzyskania przychodów mogą być straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, ale tylko w określonych okolicznościach. Po pierwsze, do kosztów można zaliczyć jedynie część nieumorzoną, czyli różnicę między wartością początkową a sumą dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych. Po drugie, utrata przydatności środka nie może wynikać ze zmiany rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Kluczowe znaczenie ma również przyczyna likwidacji środka trwałego. Generalnie przyjmuje się, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie takie straty w majątku podatnika, które powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, niezależnych od jego woli i przez niego niezawinionych. Te kryteria są szczególnie istotne przy ocenie, czy konkretna sytuacja uprawnia do zaliczenia straty do kosztów podatkowych.

Powódź jako przyczyna uprawniająca do rozliczenia straty

Zniszczenie środka trwałego w wyniku powodzi stanowi klasyczny przykład zdarzenia, które mieści się w zakresie przepisów umożliwiających zaliczenie strat do kosztów podatkowych. Powódź spełnia wszystkie kryteria zdarzenia nieprzewidywalnego, niezależnego od woli przedsiębiorcy i przez niego niezawinionego, które są wymagane dla uznania straty za koszt podatkowy.

Przykład: Przedsiębiorca prowadzący działalność w dolinie rzecznej nie mógł przewidzieć, że woda osiągnie poziom o 2 metry wyższy niż najwyższy dotychczas odnotowany. Mimo zabezpieczeń przeciwpowodziowych jego warsztat został zalany, a maszyny produkcyjne uległy całkowitemu zniszczeniu. W takiej sytuacji zniszczenie sprzętu stanowi skutek siły wyższej, całkowicie niezależny od działań przedsiębiorcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 17 grudnia 2018 roku podkreślił znaczenie przyczyny likwidacji środka trwałego dla możliwości rozliczenia straty. Sąd wskazał, że jeżeli strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, to przypadek taki nie jest objęty wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów.

Powódź jako zjawisko naturalne charakteryzuje się wszystkimi cechami siły wyższej. Jest zdarzeniem zewnętrznym, którego nie można przewidzieć z wystarczającą dokładnością, aby skutecznie się przed nim zabezpieczyć. Nawet jeśli przedsiębiorca prowadzi działalność na obszarze potencjalnie zagrożonym powodziami, nie można mu przypisać winy za zniszczenie środków trwałych w wyniku takiego zdarzenia, szczególnie gdy powódź ma charakter wyjątkowy i przekracza dotychczasowe doświadczenia.

Istotne jest również to, że powódź powoduje całkowitą lub znaczną utratę przydatności gospodarczej środka trwałego. Zniszczony w wyniku zalania sprzęt, maszyny czy budynki często nie nadają się do dalszego użytkowania lub wymagają tak kosztownych napraw, że stają się ekonomicznie nieuzasadnione. W takich przypadkach jedynym racjonalnym rozwiązaniem jest likwidacja zniszczonego środka i nabycie nowego.

Podatnicy dotknięci skutkami powodzi mają zatem pełne prawo do zaliczenia nieumorzonej wartości zniszczonych środków trwałych do kosztów podatkowych. To rozwiązanie ma nie tylko podstawy prawne, ale również uzasadnienie ekonomiczne - pozwala częściowo zrekompensować straty poniesione w wyniku zdarzenia całkowicie niezależnego od przedsiębiorcy i umożliwia szybszą odbudowę działalności gospodarczej.

Moment rozpoznania kosztu podatkowego

Ustalenie właściwego momentu rozpoznania kosztu podatkowego w przypadku likwidacji środka trwałego zniszczonego w powodzi ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozliczenia podatku dochodowego. Przepisy podatkowe oraz interpretacje organów podatkowych i orzecznictwo sądów administracyjnych dostarczają szczegółowych wytycznych w tym zakresie.

Według stanowiska organów podatkowych, momentem właściwym do zaliczenia do kosztów podatkowych nieumorzonej wartości środków trwałych jest moment faktycznej likwidacji tych środków. Oznacza to, że sam fakt zniszczenia środka w wyniku powodzi nie jest wystarczający - konieczne jest podjęcie formalnych czynności likwidacyjnych, które potwierdzą definitywne usunięcie składnika z majątku przedsiębiorcy.

Etapy procesu likwidacji środka trwałego

1. Przeznaczenie środka do likwidacji (podjęcie decyzji o wycofaniu)
2. Postawienie środka w stan likwidacji (czynności formalno-księgowe)
3. Zakończenie likwidacji (fizyczne usunięcie lub zniszczenie)

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lutego 2019 roku szczegółowo opisuje proces likwidacji środków trwałych, wyróżniając trzy kluczowe etapy tego procesu. Pierwszy etap to moment przeznaczenia środka do likwidacji, kiedy przedsiębiorca podejmuje decyzję o wycofaniu składnika z użytkowania. Drugi etap obejmuje postawienie środka w stan likwidacji, co wiąże się z formalnymi czynnościami księgowymi i ewidencyjnymi. Trzeci, końcowy etap to moment zakończenia likwidacji, który następuje po fizycznym usunięciu lub zniszczeniu środka.

Kluczowe znaczenie ma protokół fizycznej likwidacji, który stanowi dowód zakończenia procesu likwidacji danego środka trwałego. Dokument ten powinien zawierać szczegółowe informacje o likwidowanym środku, przyczynach likwidacji, stanie technicznym oraz sposobie fizycznego usunięcia lub zniszczenia składnika majątku.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. W przypadku kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy, gdy nie jest możliwe określenie części dotyczącej danego roku, stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu.

Art. 22 ust. 5d precyzuje, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury lub innego dowodu w przypadku braku faktury. Oznacza to, że zaliczenie do kosztów podatkowych nieumorzonej wartości środków trwałych wymaga spełnienia dwóch łącznych warunków: fizycznej likwidacji środków trwałych oraz ujęcia tego zdarzenia w księgach rachunkowych.

Praktyczne aspekty rozliczania strat powodziowych

Praktyczne zastosowanie przepisów dotyczących rozliczania strat w środkach trwałych zniszczonych w powodzi wymaga szczególnej uwagi na procedury dokumentacyjne i księgowe. Przedsiębiorcy muszą zadbać o właściwe udokumentowanie zarówno samego faktu zniszczenia, jak i procesu likwidacji środka trwałego.

Pierwszym krokiem po wystąpieniu powodzi powinno być sporządzenie szczegółowej inwentaryzacji zniszczeń. Dokumentacja ta powinna obejmować wykaz wszystkich uszkodzonych środków trwałych wraz z opisem charakteru i zakresu zniszczeń. Zalecane jest również wykonanie dokumentacji fotograficznej, która może służyć jako dodatkowy dowód w przypadku ewentualnych kontroli podatkowych lub sporów z organami podatkowymi.

Kolejnym istotnym elementem jest właściwe udokumentowanie przyczyn zniszczenia. W przypadku powodzi pomocne mogą być oficjalne komunikaty służb meteorologicznych, straży pożarnej, zarządzania kryzysowego lub innych instytucji publicznych potwierdzające wystąpienie zjawiska i jego zasięg. Takie dokumenty stanowią obiektywny dowód na to, że zniszczenie nastąpiło w wyniku siły wyższej.

Proces księgowego rozliczenia likwidacji środka trwałego wymaga precyzyjnego ustalenia nieumorzonej wartości początkowej. Należy zsumować wszystkie odpisy amortyzacyjne dokonane od momentu wprowadzenia środka do ewidencji do dnia jego zniszczenia, a następnie obliczyć różnicę między wartością początkową a sumą odpisów. Ta różnica stanowi maksymalną kwotę, którą można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Szczególną uwagę należy zwrócić na moment rozpoznania kosztu podatkowego. Ujęcie w kosztach nie może nastąpić wcześniej niż fizyczna likwidacja środka, potwierdzona odpowiednim protokołem. W praktyce oznacza to, że nawet jeśli środek został zniszczony na przykład w sierpniu, a protokół likwidacji sporządzono we wrześniu, koszt podatkowy można rozpoznać najwcześniej we wrześniu.

Warto również pamiętać o możliwości rozłożenia procesu likwidacji w czasie. Jeśli zniszczeniu uległo wiele środków trwałych, a ich fizyczna likwidacja będzie następować stopniowo, nieumorzona wartość każdego środka będzie stanowić koszt podatkowy dopiero w momencie zakończenia jego faktycznej likwidacji i ujęcia tego zdarzenia w księgach rachunkowych.

Przykład praktycznego rozliczenia

Analiza konkretnego przypadku najlepiej ilustruje praktyczne zastosowanie przepisów dotyczących rozliczania strat w środkach trwałych zniszczonych w powodzi. Rozważmy sytuację przedsiębiorcy, który poniósł straty w wyniku wrześniowej powodzi.

Przypadek Pana Artura: Właściciel małej drukarni posiadał maszynę offsetową o wartości początkowej 100 000 złotych. Maszyna została wprowadzona do użytkowania 3 lata wcześniej i była systematycznie amortyzowana. 15 września w wyniku gwałtownej powodzi warsztat został zalany wodą na wysokość 1,5 metra. Maszyna znajdująca się na parterze została całkowicie zniszczona - woda uszkodziła wszystkie układy elektroniczne i mechanizmy precyzyjne. Koszt naprawy przekraczałby wartość nowej maszyny.

Pan Artur prowadzi działalność gospodarczą i posiada środek trwały o wartości początkowej 100 000 złotych. W dniu 15 września w wyniku powodzi środek trwały został całkowicie zniszczony i stracił wszelką przydatność gospodarczą. Na dzień zniszczenia suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych wynosiła 20 000 złotych, co oznacza, że nieumorzona wartość początkowa środka wynosiła 80 000 złotych.

Po opadnięciu wody i uzyskaniu dostępu do zniszczonego majątku, 20 września sporządzono protokół zniszczenia, dokumentujący stan środka trwałego i przyczyny jego całkowitej utraty wartości użytkowej. Następnego dnia, 21 września, doszło do fizycznego usunięcia pozostałości środka trwałego - jego zezłomowania i wywiezienia z terenu przedsiębiorstwa.

Z uwagi na wystąpienie siły wyższej w postaci powodzi, strata w środku trwałym może stanowić koszt podatkowy. Pan Artur ma zatem prawo do ujęcia w kosztach podatkowych pozostałej nieumorzonej wartości początkowej środka trwałego w wysokości 80 000 złotych. Kluczowe jest jednak ustalenie właściwego momentu rozpoznania tego kosztu.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami i interpretacjami organów podatkowych, koszt ten może być rozpoznany najwcześniej w dniu faktycznej likwidacji środka trwałego, którą w tym przypadku stanowi dzień zezłomowania - 21 września. Wcześniejsze daty, takie jak dzień zniszczenia (15 września) czy dzień sporządzenia protokołu zniszczenia (20 września), nie uprawniają jeszcze do rozpoznania kosztu podatkowego.

Ta chronologia ma istotne znaczenie praktyczne, szczególnie gdy zdarzenia następują w różnych miesiącach lub latach podatkowych. Właściwe ustalenie momentu rozpoznania kosztu wpływa na wysokość podstawy opodatkowania w poszczególnych okresach rozliczeniowych i może mieć znaczenie dla planowania podatkowego przedsiębiorcy.

Liberalne stanowisko sądów administracyjnych

Orzecznictwo sądów administracyjnych prezentuje bardziej liberalne podejście do interpretacji przepisów dotyczących momentu likwidacji środka trwałego w porównaniu do stanowiska organów podatkowych. To korzystne dla podatników stanowisko poszerza możliwości rozliczania strat i uelastycznia procedury księgowo-podatkowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 2 grudnia 2011 roku przedstawił istotne rozstrzygnięcie dotyczące rozumienia pojęcia likwidacji środka trwałego. Sąd podkreślił, że pojęcia tego nie można utożsamiać wyłącznie z fizycznym unicestwieniem rzeczy. Likwidacja powinna być odnoszona raczej do sfery użytkowania środka trwałego niż do jego atrybutów fizycznych, choć te mogą oczywiście mieć wpływ na możliwość jego wykorzystania.

Różnice w interpretacji między organami podatkowymi a sądami

• Organy podatkowe: Wymagają fizycznego unicestwienia lub usunięcia środka
• Sądy administracyjne: Dopuszczają likwidację przez utratę przydatności gospodarczej
• Organy podatkowe: Kładą nacisk na protokół fizycznej likwidacji
• Sądy administracyjne: Priorytet dla obiektywnej oceny ekonomicznej
• Organy podatkowe: Restrykcyjna interpretacja momentu rozpoznania kosztu
• Sądy administracyjne: Elastyczne podejście do definicji likwidacji

Zgodnie z tym stanowiskiem, likwidacja środka trwałego oznacza nie tylko fizyczne unicestwienie składnika majątku, lecz także jego usunięcie z ewidencji środków trwałych w związku z definitywną utratą przydatności gospodarczej. Ocena ta powinna być dokonywana przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, takich jak wyeksploatowanie, zużycie technologiczne czy niemożność ekonomicznie uzasadnionej naprawy.

To rozszerzone rozumienie likwidacji ma szczególne znaczenie w przypadkach zniszczeń powodziowych. Często środki trwałe uszkodzone przez powódź nie są całkowicie fizycznie zniszczone, ale ich naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona lub technicznie niemożliwa. W świetle orzecznictwa sądowego, definitywna rezygnacja z dalszego użytkowania takiego środka i jego wykreślenie z ewidencji może stanowić likwidację w rozumieniu przepisów podatkowych.

Sądy zwracają również uwagę na konieczność obiektywnej oceny przydatności gospodarczej środka trwałego. Nie wystarczy subiektywna decyzja przedsiębiorcy o zaprzestaniu użytkowania - musi istnieć obiektywne uzasadnienie ekonomiczne dla takiej decyzji. W przypadku szkód powodziowych takie uzasadnienie zwykle istnieje, szczególnie gdy koszty naprawy przekraczają wartość odtworzeniową środka lub gdy uszkodzenia uniemożliwiają przywrócenie pierwotnej funkcjonalności.

Liberalne stanowisko sądów administracyjnych daje podatnikom większą elastyczność w rozliczaniu strat powodziowych i może przyczynić się do szybszej odbudowy działalnoci gospodarczej. Przedsiębiorcy mogą skorzystać z tego orzecznictwa, argumentując swoje stanowisko w przypadku ewentualnych sporów z organami podatkowymi dotyczących momentu rozpoznania kosztów lub definicji likwidacji środka trwałego.

Procedury dokumentacyjne i ewidencyjne

Właściwe udokumentowanie procesu likwidacji środka trwałego zniszczonego w powodzi ma kluczowe znaczenie dla skutecznego rozliczenia straty w kosztach podatkowych. Przedsiębiorcy muszą zadbać o kompletną dokumentację, która pozwoli obronić swoje stanowisko w przypadku kontroli podatkowej lub sporu z organami podatkowymi.

Podstawowym dokumentem potwierdzającym likwidację środka trwałego jest protokół fizycznej likwidacji. Dokument ten powinien zawierać wszystkie istotne informacje o likwidowanym składniku majątku, w tym jego dokładną identyfikację, wartość początkową, sumę dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych, przyczyny likwidacji oraz sposób fizycznego usunięcia lub zniszczenia.

W przypadku zniszczeń powodziowych protokół powinien szczegółowo opisywać charakter i zakres uszkodzeń, które uniemożliwiły dalsze użytkowanie środka trwałego. Zalecane jest również załączenie dokumentacji fotograficznej przedstawiającej stan środka przed i po powodzi, co może stanowić dodatkowy dowód w postępowaniach podatkowych.

Procedura dokumentowania straty powodziowej

1. Sporządzenie szczegółowej inwentaryzacji zniszczeń powodziowych
2. Udokumentowanie przyczyn zewnętrznych zniszczenia środka trwałego
3. Przygotowanie protokołu fizycznej likwidacji z pełną dokumentacją
4. Ujęcie zdarzenia w księgach rachunkowych w odpowiednim terminie
5. Zachowanie wszystkich dokumentów jako dowodów rozliczenia podatkowego

Równie istotne jest właściwe ujęcie likwidacji w księgach rachunkowych. Zgodnie z przepisami podatkowymi, koszt może być rozpoznany nie wcześniej niż w dniu faktycznej likwidacji, ale wymaga również księgowego udokumentowania tego zdarzenia. Oznacza to konieczność dokonania odpowiednich zapisów księgowych, które przeniosą nieumorzoną wartość środka trwałego do kosztów podatkowych.

Przedsiębiorcy powinni również zadbać o zgromadzenie dokumentacji potwierdzającej wystąpienie powodzi jako siły wyższej. Mogą to być oficjalne komunikaty służb meteorologicznych, straży pożarnej, organów zarządzania kryzysowego lub innych instytucji publicznych. Dokumenty te potwierdzają, że zniszczenie nastąpiło w wyniku zdarzenia nieprzewidywalnego i niezawinionego, co jest kluczowe dla uznania straty za koszt podatkowy.

W przypadku gdy proces likwidacji jest rozłożony w czasie, na przykład gdy różne środki trwałe są usuwane stopniowo, każda likwidacja powinna być odrębnie udokumentowana. Nieumorzona wartość każdego środka będzie stanowić koszt podatkowy dopiero w momencie zakończenia jego faktycznej likwidacji i ujęcia tego zdarzenia w księgach rachunkowych.

Najczęstsze pytania

Nie, do kosztów podatkowych można zaliczyć jedynie nieumorzoną część wartości początkowej środka trwałego. Część już zamortyzowana poprzez odpisy amortyzacyjne nie może ponownie stanowić kosztu podatkowego. Jeśli środek o wartości 100 000 zł był amortyzowany na kwotę 30 000 zł, to kosztem może być tylko pozostała kwota 70 000 zł.

Koszt podatkowy można rozpoznać najwcześniej w dniu faktycznej likwidacji środka trwałego, potwierdzonej protokołem fizycznej likwidacji. Nie wystarczy sam fakt zniszczenia - konieczne jest fizyczne usunięcie pozostałości środka i ujęcie tego zdarzenia w księgach rachunkowych. Data zniszczenia i data likwidacji mogą się różnić.

Konieczne dokumenty to protokół fizycznej likwidacji środka trwałego, dokumentacja fotograficzna zniszczeń, oficjalne potwierdzenia wystąpienia powodzi oraz zapisy w księgach rachunkowych. Protokół powinien zawierać pełną identyfikację środka, jego wartość początkową, sumę odpisów amortyzacyjnych i szczegółowy opis przyczyn likwidacji.

Powódź jako siła wyższa zasadniczo uprawnia do rozliczenia straty, ale muszą być spełnione dodatkowe warunki. Środek nie może utracić przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności, a do kosztów można zaliczyć tylko nieumorzoną część wartości. Ponadto konieczne jest właściwe udokumentowanie całego procesu likwidacji.

Każda likwidacja powinna być odrębnie udokumentowana, a nieumorzona wartość każdego środka stanowi koszt podatkowy dopiero w momencie zakończenia jego faktycznej likwidacji. Jeśli proces usuwania zniszczonych środków trwa kilka miesięcy, koszty będą rozpoznawane stopniowo, zgodnie z rzeczywistymi datami likwidacji poszczególnych składników majątku.